Manipulacja Powięzi - Fascial manipulation
Fascial Manipulation jest jedną z metod powięziowych, której założycielem jest włoski fizjoterapeuta Luigi Stecco. Autor metody poświęcił 40 lat na wnikliwe studiowanie anatomii i fizjologii układu powięziowego przekładając jednocześnie swoje obserwacje na regularną praktykę kliniczną co pozwoliło mu na stworzenie niezwykle skutecznego konceptu terapeutycznego.
Manipulacja powięzi jest podejściem globalnym nastawionym na leczenie całego ciała. Pojedyncze segmenty ciała, które w wielu terapiach leczy się miejscowo tu są jedynie poszczególnymi elementami całego łańcucha napięć powięziowych. Takie podejście terapeutyczne jest możliwe właśnie dzięki temu, że tkanka ta tworzy systemy połączeń.
W leczeniu zespołów bólowych narządu ruchu manipulacja opiera się przede wszystkim na warstwie powięzi głębokiej, która w dużej mierze przyczynia się do przenoszenia napięć mięśniowo-powięziowych na odległość. Możliwości leczenia nie kończą się jednak na układzie mięśniowo-szkieletowym. Istotność powięzi zauważa się również na poziomie kompleksów anatomiczno-funkcjonalnych w obrębię wewnętrznych powłok ciała.
Sieć tkanki łącznej jest systemem który pokrywa i otacza nasze narządy, mięśnie, nerwy, naczynia krwionośne i limfatyczne. Obecnie zaczyna być także uważana za najważniejszy narząd propricepcji ( inaczej czucia głębokiego).
Powięź może stracić swoje naturalne właściwości z wielu powodów np. przez złą postawę, urazy, wielokrotnie powtarzające się przeciążenia, zaburzenia hormonalne, metaboliczne czy stresowe. Zmieniona tkanka staje się wówczas sztywna i traci możliwości swobodnego ślizgu, co może spowodować bóle mięśniowo-stawowe, zaburzenia siły mięśniowej czy czucia.
W terapii niezwykle istotny jest dokładny wywiad, który skieruję terapeutę do kluczowych segmentów ciała, te natomiast zostaną poddane weryfikacji ruchowej i palpacyjnej. Na tej podstawie stawiana jest hipoteza i wybierane są punkty, które zostaną poddane manipulacji.
metoda gds
Metoda łańcuchów mięśniowych i stawowych GDS została opracowana przez belgijską fizjoterapeutkę i osteopatkę Godelieve Denys-Struyf. Jej zmysł do obserwacji miał związek z ukończeniem Akademii Sztuk Pięknych, natomiast wykształcenie fizjoterapeutyczne spowodowało dodatkową chęć do spojrzenia na człowieka jako całość zarówno połączeń narządu ruchu jak i zachowania psychologicznego. To właśnie pozwoliło jej stworzyć globalną metodę fizjoterapeutyczną z zindywidualizowanym podejściem do pacjenta.
Metoda GDS ma charakter profilaktyczny i terapeutyczny gdyż łączy ze sobą aspekty: fizjoterapii, dbania o zdrowie, zapobiegania problemom, nie zapominając o zachowaniu człowieka związanym z psychiką.
Łańcuchy mięśniowo-stawowe łączą wszystkie części ciała, które są od siebie zależne i w całości kształtują naszą postawę. Jednak napięcie mięśniowe może być wyrazem naszego stanu przychiczno-cielesnego. Nasz charakter, temperament, stan emocjonalny, sposób bycia wyraża się przez system mięśniowo-powięziowy. Właśnie dlatego fizjologiczne są różnice naszych postaw dopóki jesteśmy w nich elastyczni i nie powodują one dolegliwości bólowych. Nadmiar napięć wytworzy patologiczne łańcuchy napięć, które zaczną zaburzać fizjologiczne ustawienia stawów doprowadzając do usztywnienia postawy.
Metoda oferuje szeroki zakres technik, pozwalający sprostać konieczności dostosowywania się do sytuacji, której część stanowi terapeuta. Niezależnie od zastosowania technik metoda bazuje na bardzo szczegółowym podejściu anatomicznymi fizjologicznym.
techniki terapii tkanek miękkich
Techniki Energizacji Mięśni – MET
Jest to zbiór technik, które w różny sposób wykorzystują wysiłek pacjenta do zlikwidowania zaburzeń występujących w tkankach miękkich. Techniki Energizacji Mięśni stosuję się gdy u pacjenta wystąpi: hipertonus mięśniowy, przykurcze natury mięśniowej oraz łącznotkankowej, spastykę, osłabienie mięśni, obrzęk miejscowy, zastój żylny lub ograniczenie ruchomości stawów wywołane zaburzeniem tkanki miękkiej. Indywidualny dobór technik sprawia, że można stosować nie tylko w stanach przewlekłych, ale również ostrych.
Techniki Aktywnego Rozluźniania
Jedno z osiągnięć ostatnich lat w terapii manualnej. Techniki należące do grupy najefektywniejszych metod w likwidowaniu zaburzeń w obrębie tkanki miękkiej takich jak: zrosty i sklejenia, nadmierny tonus mięśniowy, przykurcze mięśniowe i łącznotkankowe. Dla jeszcze lepszej efektywności często łączy się je z innymi technikami tkanek miękkich np. z rozluźnianiem mięśniowo-powięziowym czy energizacją mięśniową. Technika wykorzystuje nacisk lub zablokowanie tkanek na czas jednoczesnego aktywnego rozciągania owych tkanek. Wyróżnia się trzy typy technik aktywnego rozluźniania: Forma pasywna, w której terapeuta utrzymując nacisk tkankowy biernie porusza segmentem ciała pacjenta. Tę formę wykorzystuję się częściej w zaostrzonych stanach, jest delikatniejsza od formy aktywnej i dosyć mocno relaksująca. Aktywna, gdy terapeuta wywiera nacisk podczas czynnego ruchy pacjenta. Można ją połączyć z terapeutycznym oporowaniem lub energizacją mięśni. Wykonanie w pozycji obciążenia stawu jest skuteczną formą pełnego powrotu funkcji tkanek np. u sportowców. Techniki można wykorzystywać także w pracy ekscentrycznej- to jednak powinno być stosowane w końcowym etapie procesu leczenia.
Rozluźnianie Mięśniowo – Powięziowe
Techniki MR są kolejnym odkryciem nowoczesnej medycyny manualnej. Głównym założeniem jest praca z systemem mięśniowo-powięziowym. Techniki mają za zadanie poprawę wewnętrznej ruchomości tkanek miękkich, zwłaszcza powięzi. Tkanka posiada wewnętrzną zdolność poruszania się, będącą rezultatem rytmicznych zmian zachodzących w tonusie mięśniowym i wewnętrznych rytmach ciała (skurcze naczyń krwionośnych, ruchy jelit, oddychanie, skurcze mięśni, ruchy gałek ocznych itp.). Aktywowanie sił w mięśniowo- powięziowym rozluźnianiu odbywa się bezpośrednio i pośrednio. Siły pochodzą z wewnątrz jak i zewnątrz. Siły wewnętrzne wywodzą się z fizjologicznych ruchów żywej tkanki. Siły zewnętrzne to energia wywołana działaniem terapeutycznym. Nacisk, trakcja, skręcanie, rozciąganie to jedne z ruchów terapeuty, które wpływają na tkankę miękką, zmieniając jej właściwości biomechaniczne oraz wywołując reakcje odruchowe. Celem takiego działania jest osiągnięcie symetrii i prawidłowej ruchomości aparatu mięśniowo-powięziowego.
Pozycyjne Rozluźnianie
Metoda została opracowana w latach 60-tych przez osteopatę Jonesa. Zaobserwował, że ustawienie stawu w pozycji maksymalnego rozluźnienia i utrzymaniu tej pozycji przez 20-120 sekund daję radykalną poprawę zakresu ruchu stawowego i zmniejszenie jego bólu. Jones twierdzi, że ustawienie stawu w pozycji zmniejszającej tonus mięśniowy powoduje odruchowe rozluźnienie mięśni hipertonicznych za sprawą obniżenia stymulacji nocyceptywnej( bólowej), co w następstwie wywołuje zmianę aktywności receptorów wrzecionek mięśniowych i poprawę ukrwienia mięśni. Technika polega na przytrzymaniu palcem najbardziej tkliwego punktu i poszukiwaniu pozycji stawowej, która spowoduje zniknięcie punktu lub jego zmniejszenie do 2 punktów (w subiektywnej skali odczuwania bólu od 0 do 10), a następnie utrzymanie tej pozycji 90 sekund.
Terapia Punktów Spustowych
Jest zbiorem technik, które wykorzystują różne formy ucisku i ruchów w zaburzonym i tkliwym miejscu tkanki mięśniowej. Punkt spustowy można porównać do supełka uwiązanego na włóknach mięśniowych, który jest najbardziej wrażliwym miejscem w mięśniu posiadającym wzmożone napięcie. Punkt spustowy może dawać dolegliwości miejscowe, ale także promieniujące w inne określone w zależności od mięśnia obszary, także mocno odległe od miejsca zaburzonego. Punkty spustowe mogą być aktywne lub ukryte. Aktywne punkty są na tyle zaawansowane, że bez nacisku dają dolegliwości bólowe i promieniujące. Ukryte punkty obrazują dolegliwości dopiero podczas nacisku na punkt i z czasem mogą przekształcać się w formę aktywną.
metoda muligana
Metoda manualna wg Briana Mulligana pochodzi z Nowej Zelandii, gdzie w latach 90-tych została przedstawiona, a następnie zyskała popularność na całym świecie. Techniki mają zastosowanie diagnostyczno-terapeutyczne. W skład tej terapii wchodzi kilka grup techniki: „NAG”, „odwrócone NAG”, „SNAG”, „SMWAM”, „SMWLM” i „MWM”.
Niezależnie od grupy technik we wszystkich mobilizacje łączą techniki biernej mobilizacji stawowej z aktywnym ruchem pacjenta. Nawet niewielkie zmiany ułożenia powierzchni stawowych, które mogą wynikać np. z urazu, upadku czy przeciążenia często powodują ból i/lub ograniczenia ruchomości stawowej na wiele lat od incydentu. Zdaniem autora metody właśnie te zmiany skutkują utraceniem prawidłowej pamięci ruchowej stawu. Fenomenem tej terapii jest przekonanie, że odpowiednie odtworzenie warunków między powierzchniami stawowymi poprzez mobilizację z czynnym ruchem poza poprawą zakresu ruchomości i zmniejszeniem dolegliwości bólowych pacjenta powoduje przywrócenie pamięci ruchowej.
Terapia wskazana jest w bardzo wielu zaburzeniach, bezpośrednio o podłożu stawowym, a pośrednio także mięśniowo-nerwowym. Może być zastosowana podczas terapii np.: zespołów bólowych kręgosłupa, rwy kulszowej, skręceniach i zwichnięciach, przeciążeniach takich jak łokieć golfisty, tenisisty i wielu innych zaburzeniach wywołujących ból, czy dyskomfort.
Ważne dla odczuć pacjentów jest to, że mobilizacje muszą przebiegać bez dolegliwości bólowych przez co są bardzo bezpieczną metodą z zakresu terapii manualnych.
Kinesiotaping
Kinesiology Taping to metoda, która pozwala na osiąganie doskonałych rezultatów terapeutycznych przez działanie sensoryczne specjalnego plastra. Celem tej terapii jest wykorzystanie naturalnych procesów samoleczenia organizmu, których punktem wyjścia są skóra i mięśnie. Kinesiology taping poprzez odpowiednią aplikację plastra zmniejsza patologiczne napięcie mięśni, ułatwia ich funkcję, poprawia mikrokrążenie, aktywuje system limfatyczny oraz wspiera funkcję stawów. Działa zgodnie z funkcjonowaniem organizmu przez 24 godziny na dobę, a nie tylko podczas sesji terapeutycznej.